Let there be more light

/pink floyd, a momentary lapse of reason/


Gnuśność. Cokolwiek mogłoby to oznaczać, kimkolwiek mogłaby ona być. Za oknem pada, a ja jestem jałowa, jak paski ziemi widziane z lotu ptaka, gdzieś nad Jadachami. Nic tam nie zasieją, nie zbiorą. Nie będzie z tego chleba, powszedniego dnia, pór roku, ani deszczu. Deszcze są w Krakowie i nad Paulińską garną się do okien jak zaspany kot do ciała. Potem Luna wbija pazurki w ręce, w nogi, zupełnie jakby chciała się przekonać, że my istniejemy, że ten świat (nie)stety jest, a wszystko co odczuwalne całym kocim ciałkiem nie jest snem. Gdyby to był sen, obudziłabym się już dawno i wyniosła śmieci. Potraktowała je jako symbol - było i nie jest. Nie będzie. Tabula rasa, hakuna matata i sru od nowa.

Bajda mnie męczy, żebym zaczęła coś pisać. Jakąś powieść. Tak, jasne, tylko jaką, o czym? O tym, że pada, a za oknem słyszę jakieś dzwonki? O tym, że pralka znów się zepsuła, play nie chce łączyć z netem, a ja mam 23 lata i jestem żywym dowodem na to, że wszystko zdarza się dwa razy. Po trzy, po cztery może i nawet. Obym tylko ja się już nie zdarzyła więcej, bo wystarczy taka jedna, głupiutka Karolina, która całe życie musi udawać szczęście.

"Mniej pierdolenia, więcej działania" - może od jutra, Michał.