idzie zielone!

Proszę Państwa. Ogłaszam wszem i wobec, że idzie wiosna. A wraz z nią nowe. W głowie trzeba sobie poukładać to wszystko, bo ostatnimi czasy czuję się wyrwana z kosmosu, z galaktyki, gdzie panował ład, spokój i radość. Ciężko mi na tej ziemi. Nie ogarniam (tej kuwety) i innych w zasadzie też. Kolejne potwierdzenie, że doceniamy coś i określamy pięknym, w momencie gdy się to kończy. I nie ma powrotu, obojczyk zawsze będzie krzywo zrośnięty. Tak jak emocje.

rozmowy spisane śniegiem

"- W gruncie rzeczy, to ja nie mam swojego faceta ze snów.
- Oj, ja mam!
- W zasadzie, to ja bym tylko chciała, żeby miał poczucie humoru i dobry refleks, co by łapał mnie jak się potykam.
- Hahaha, dobre!"


Jakoś tak, to szło. Cholerka, jest tyle rozmów, które noszę w pamięci, a nie potrafię przywołać takimi jakie były. Tak wiele właściwych słów w nich padało - bo to przecież najważniejsze, umieć znaleźć właściwe słowo i stwierdzenie. Idę się pakować, dziś ostatni dzień urlopu i czas wracać na swoje przyswojone krakowskie śmieci i do pracy do tych wszystkich zwariowanych, kochanych ludzi, dla których chce się tam jeszcze być.